Исповед на празната душа

Се гледав во огледало во усните црвени како црешни и бледилото кое ми го освоило лицето. Ја видов болката која демне и чека да ме скрши, пак. Се разоружав наместо да се наоружам, едноставно се предадов. Чуму тие битки кога и тие удари кои ги задавам, мене ме болат? 

Јас не бев секогаш ваква, бев подобра, бев полоша, но никогаш ваква. Бев победник, бев губитник, сега сум чиста болка. Луѓето те повредуваат, понекогаш жалат понекогаш не, но тие и љубат. Тоа всушност е она кое боли, кога некој те љубел, но повеќе не. Подобро да не ме сакаше никогаш отколку да не ме сакаш сега, подобро да не те сакав никогаш...  

Разделбите секогаш сум ги мразела поради непредвидливоста на секој момент кој доаѓа и изминува. Луѓето не сфаќаат, не можат да сфатат дека секој здив може да им биде последен, секое затварање на очите да им биде последно, секоја насмевка или солза, сеедно. Тие се повредуваат, а потоа жалат. 

Зошто да не се сакаме? Ќе најдам подобар од тебе, ќе најдеш подобра од мене ама до тогаш зошто да не се сакаме? И што ако утре ме нема? Чуму солзите за мене кога моите солзи биле од тебе? Подобро.. подобро да не се сакавме никогаш. 

Понекогаш колку и да сакаш да гледаш напред, погледот упорно брза назад кај онаа стара љубов. Тогаш срцето подрипнува и солзи надоаѓаат затоа што еднаш било, веќе не е. Трчајќи кон спомените се потсопнувам на истите грешки, на истите парченца сронета душа и како паѓам ми се разрануваат дланките и колената, повторно крварам. Последен пат, си велам, само уште овој последен пат ќе се стркалам за да ѕирнам и потоа ќе заборавам ама ништо не се случува. Светот во мене застанува додека оној однадвор урла, вришти, се тресе, грми! Силна емоција ми ги расекува градите и плач и болка бликнуваат, како Вруток ми жуборат. Се фаќам самата себе собирајќи се и носејќи се на грб по стрмната планина низ густата магла. Не гледам, не слушам, не чувствувам, умирам. Водам иста битка по стоти пат, по стоти пат ќе ја изгубам оти сум таква, оти сум тоа, губитник со глава наведната, ете затоа. Затоа што се борам додека не ми го стават ножот под брадата и не ми речат „Молчи!“ и тогаш молчам. А треба само да ја поминам линијата, да умрам за повторно да живеам, да живеам! 

Не ми ги број грешките, не ми ги отварај раните, слушаш ли?! Со тие грешки еднаш живеев, со тие грешки бев човек! Еднаш одамна бев цел еден свет, со мани, со грешки, со солзи и по малку среќа, сега сум лава која клокоти и која ако избие ќе ја изгори и стопи сета болка, но и сета љубов пред себе оти ме затворивте, оти ми го земавте небото! Љубев како што не би љубела никогаш ама стравот ми го диктираше покорното однесување, стравот мене ме собори! „Не си ти крив“ велам, јас сум крива за тоа што станав систем од коски и мускули, што станав растение плашејќи се да не те повредам, та да побегнеш. Оди! Трчај! Скриј се додека сеуште има љубов во мене, додека не избие она одмаздољубиво, грозоморно суштество и не ме преземе, она кое живее тука помеѓу зборовите, стуткано меѓуредовите, после ќе биде касно. Се надевам нема да ми биде жал кога ќе ти ја здробам душата како ти мојата! Кога ќе ти затрепери снагата како мене мојата! Кога ќе ми ги броиш чекорите на заминување како јас твоите! Оти ако се сожалам, јас ќе умрам, јас ќе згаснам, јас засекогаш ќе молкнам и никогаш нема да си простам. 

Ме гледаше со поглед кој вели „мала си ти, чиста и невина и не знам како некој тебе би те повредил“ и потоа си замина ама замина за да не ме повреди. Така ми стои во сеќавање тој негов поглед и бакнеж и прегратка и насмевка и.. целиот тој. Не сакаше да замине знам јас, а јас сакав ли? Сакав да си оди, не сакав да го мразам поради тоа што ќе му дадам да ми погледне во душата и притоа ќе ми ја изгази. Сакав да си оди затоа што знаев дека ќе ме чува, а мене ми требаше лет. Сакав да си оди затоа што беше спремен да ме зграби и да води љубов со мене и да ме милува и да ме сака, а јас ќе му земев се и потоа ќе се повредевме. Многу сакам да го запознаам оној кој е роден за мене, знам дека има некој таков, има некој роден за секого. Или пак да го запознаам оној за кого сум родена, во чии раце ќе заспивам мирно, на чии гради ќе се будам наутро, чие срце ќе живее за мене и ќе струи крв во две тела. Си ја чувам љубовта себично оти таа не е за раздавање, таа е за посебна личност која сеуште можеби не сум ја запознала, таа е за мојот тој.

 Јас тебе одамна те преболев - морав
јас себе не се преболев
се држам за тебе оти мислам ќе потонам
те држев тебе оти мислев ќе пропаднеш,
но и јас и ти лебдиме меѓупросторот изгубени
двајцата никогаш ненајдени.
И ќе речат се е лесно кога си млад,
греота!
Младост не е живот, слобода, не е рај
младост ти се грижите под перницата,
болките во душата
оти никаде не припаѓаш
сам за себе постоиш
лебдиш и исчезнуваш
и кога ќе пораснеш, кога ќе созрееш
растат крилја на слободата
тогаш имај љубов!
Тогаш е повистински од секој пат
тогаш љубиш со душата и милуваш со телото
роб повеќе не си, на ниту едно човечко суштество
тогаш можеш да пливаш,
а во младоста ќе лебдиш,
но не очајувај!
Животот те чека, животот е твој!

Не заминувај, 
ако заминеш
не се враќај,
мене ќе ме нема.
Нема да има кај кого да се вратиш,
јас нема да те чекам,
мене ме чека светот,
мене ме чека животот.
Јас немам време за чекање,
јас немам солзи за плачење,
јас немам ноќи за тагата,
јас немам слух за лагата,
јас имам надеж
и гради полни утре,
ќе најдам и љубов
за душа полна нежност
а ти ако заминуваш, замини
и повеќе не се враќај
затоа што мене ќе ме нема
нема да имаш кај кого да се вратиш. 

Овој роденден ќе ти одекнуваат напишани зборови во главата. Овој роденден си без мене. 

Пораснавме и созреавме заедно, сега секој низ животот сам. Јас останав сама оддамна, ти оддамна замина од мене, јас го пишувам крајот и си одам.

Те сакав можеби не доволно, се сакав многу премалку. Не заслужувам ваква, ако смеам да речам, љубов. Ниту ти заслужуваш дел од мене.

Па, тоа е тоа. Нема потреба веќе да се зборува, сега ќе го продолжам молкот кој ти го започна. Ќе заминам тивко затоа што секогаш бев тука бурно, гласно и динамично. 

Ширам крилја љубов моја, ќе одлетам на друга планета, а ти биди добар. Впрочем знам дека ќе бидеш. 

Збогум.

Помеѓу „љубов“ и „болест“ има огромна разлика, а и двете не убиваат. 

Ова мора да е крај. Читам испишани букви, но размачкани со крвави солзи и да, мора да пишува „КРАЈ“ или „ПЕКОЛ“ како во онаа детска игра. Јас и ти бевме детска игра со правила, со грешки, со солзи и еве сега завршуваме. 

Како болест една по една клетка ги уништив сите, ги распарчив, а потоа ги молев да се спојат и да простат, та нели е љубов? Ама не, не било љубов никогаш, ниту само еднаш! Сега немам повеќе што да жртвувам и да ти дадам, сега морам да те напуштам. 

И во мене и во тебе има живот, но во нас двајцата не. 

Толку се самосожалувам што мислам дека не сум достојна ни за насмевка.

Го убив детето во себе обидувајќи се да го спасам тоа во тебе. Ми ја уби љубовта кон тебе обидувајќи се да ја задржиш таа за себе и сега е крај. 

Посакав да умрам оти со болка не можам да се борам, не сакам да се борам затоа што болката не можеш да ја победиш, можеш само да и направиш место за удобно да се смести и да чекаш да и досади, но не и здосадува, не и се оди. Те прати како сопствената сенка и ти се потсмева.

Некогаш во моите очи гледав младешка жар, љубов, желби и сништа, утрово гледам сјај од преплаканите солзи и подувани модри подочници кои вриштат умор. Усната свиена надолу, телото згрбавено и затскриено. Чекам да исчезнам, да испарам, да се сронам, да ме снема. И не беше тој, бев јас. Јас се убив веројатно од досада.

Жал ми е, жал ми е за она што станав, за летот кој го пропуштив, за крилјата кои ги исеков и ги фрлив.

И ќе речат „љубов е“. Не, поарно речете „болест е“ барем да знае младинава да не умре како мене, барем да знае. 

  Повеќе ме плаши животот после тебе отколку животот после смртта. Не можам да бидам сама, а сепак сум. Сама, и без тебе и без себе. Лебдам некаде меѓу просторот и полека се ронам, чекам да исчезнам.

          Се прашувам „што се случи со мене?“, заминав од самата себе, се оставив, се заборавив. Туѓа рака ми шкртка низ судбината и ми црта солзи на образите, а јас се смеам. Веќе е јасно, веќе на сите им е јасно, јас не постојам, ЈАС УМРЕВ.

Ми дофрлуваат некоја насмевка од сожалување и збор за утеха за на крај да ми фрлат една рака земја, пред закопот. ЈАС УМРЕВ...

          Од мојата болка можеби не знаев да ги насмевнам, но секогаш ги прегрнував и долго ги држев в прегратки собираќи ги нивните солзи со мојата душа како со сув сунѓер. Жал ми е, жал ми е, но најмногу за себе.

          И нормално ќе се насмевнам затоа што така морам да умрам. Ќе се насмевнам и ќе ми се насмевнете вие, онака скришно, затоа што нема да ви биде за верување та да не ве направат луди. Ќе се насмевнам, ќе ми се насмевнете и ќе умрам, а вие чувајте ме затоа што јас не се изборев со себе. Јас не заслужив да живеам, ЈАС УМРЕВ!

Не, па нема врска што деновиве ми се како нагло вртење на остра кривина, и не е важно што ми доаѓа да се пикнам во дупката на зајакот од „Алиса во земјата на чудата“, и не е важно.. ма остави, ништо не е важно. Важно е само другите да се среќни и задоволни, а јас, па јас ќе успеам нели. Ќе испливам на површината колку воздух да земам, и ќе се повлечам во длабочините. Ќе набљудувам, а никогаш не сум знаела да го правам тоа. Секогаш сум била во центарот на самото торнадо гледајќи во отворениот небесен свод додека се околу мене се распаѓа, многу животи, многу спомени, и остануваат многу тажни судбини. Секогаш сум одбирала страна, моја страна. Ниту едните, ниту другите. Ничии недостатоци не сум можела да поднесам, да им удрам печат и да ги пуштам понатака во низата на грешници затоа што јас дадов многу од себе, а тие? Тие ништо не дадоа, не го дадоа ни тоа што воопшто не беше нивно, тие само лакомо грабаа и постојано се жалеа дека губат. Ќе се повлечам во длабочините молчејќи за прв пат и ќе останам таму, таму со таа моја тишина која дава толку многу ама за тие што знаат да ја слушаат. Можеби некогаш и ќе го променам светот, а можеби и ќе се задоволам со промената на поединци кои во себе ги носат урнатините и бучавата од цел еден свет! 
Трудете се да бидете подобри, за полоши нема потреба да се трудите - тоа станувате!