Исповед на празната душа

Кога ноќта е најцрна
Разговарам со тебе
Те замислувам како ѕвезда
И ти се обраќам на тебе
Секогаш кога споменот на тебе
Ми прелетува пред очи
Насмевка развлекувам
И солзи навираат
И се надевам дека небото е црно само од долу
Се надевам таму горе кај тебе денот царува
Ти тоа го заслужи после твојата црна судбина
Па кога ноќта е најцрна
Разговарам со тебе
Не си заборавена
Недостигот не стивнува
И сакам на сон да ми дојдеш
Да те видам, не само да се сеќавам
Кога ноќта е најцрна
На сон дојди ми
Таму можам и да те прегрнам.

Бакни ме како да сум ти прва
Во бестрага
Бакни ме како да сум ти последна
Бакни ме и речи збогум
Крајот наш е неизбежен
Само бакни ме како на почеток
Бакни ме и не престанувај
Нека застане времето
Нека застане светот
Нека застанат реките
Нека застане животот
Само ти не престанувај
Секој крај на крајот доаѓа нели
Дојде нашиот и без бакнежот наш
Но сепак бакни ме
Нека биде крај за паметење
И се нека оди бестрага.

Проклетство како современ жиг на сегашното општество. Животот го разболевме, буквално. Незаситени од гламурот на доброто здравје, жедни за се она што го немаме - несвесни за неговата излишност, ја извалкавме единствената вистинска среќа - слободата. Сега превезот симнат од очи ни ги покрива носот и усните и сега гледаме како е да го дишиме отровот на сопственото тело и како тоа да не е доволно изопачено, нашите познаници, пријатели, нашите сакани умираат. Го разболевме животот. Имавме се, можевме да вдишиме длабоко и да го апсорбираме секој момент од денот, во кафуле, во парк, во домот без да бидеме броени, без да бидеме тестирани. Можевме да скитаме по цели ноќи, да ни чкрипат гласните жици од пеењето до зори, можевме да се прегрнеме, да се љубиме, по ѓаволите - можевме да се вљубиме! Сега кога животот е болен од премногу пари, од премногу злоба, од некому премногу дадена моќ, ние сме за него вирус, а тој се лечи, се чисти. Успеавме да го разболеме животот и казнети, по втор пат, пролетта да ја гледаме низ прозор. 

И последен да си

не би ти се дала

и последен да си

не би била твоја

и кога би била 

би била со резерва

оти и последен да си

секогаш би бил туѓ 

и никогаш на една жена 

Не би припаѓал ти 

и никогаш една жена

тебе не би ти била доволна

Кажав „да“ иако во мене се беше мртво.
Додека клекнат пред мене со очи полни надеж чекаше да зборнам јас само сакав да ме снема. Немав душа во мене да се израдува, да се растрепери. Немав срце во мене да прескокне, да тупоти. Имав само ладен поглед и едно "зошто сега?" во умот. Кажав „да“ оти три години се сторија, кажав „да“ оти никогаш немаше да го оставам. Сакав да врескам „не!“ оти знаев портите од стариот живот ми се затворија. 23 години. Зрно грашок, па полна шака смеа, па детски гласен џагор, па солзи од прва љубов, па "добре дојде во светот на возрасните", па "те сакам", па имаше уште толку многу за мене, а сега како да нема ништо. Тој праша, јас кажав „да“. Сега сме тој во една, јас во друга соба. Сега спијам понемирно отколку кога спиев сама. Сега кажав „да“ и понесреќна не знам дали некогаш сум била. Поизгубена не знам дали некогаш сум се чувствувала, понесакана не знам дали некогаш би била. А носам прстен и како карпа ми тежи, ме потсетува на сите мои сонови и желби и на нивниот "величествен" крај.
Кажав „да“ и како во смрт да ме испратија, свесна дека никогаш исто повеќе не може да биде. Никогаш ништо исто повеќе не ќе биде.

Полна сум недостатоци. Како сирење глодано од глувци и стаорци, дупки и пукнатини по кожата, внатре во душата. Секоја дупка има свое име. Една го носи моето, една го носи неговото, една ја крстив по нејзиното, една се отвара поради твоето.
Ти си човек кој има се што мразам. Ти си женкар, ти си кловн, ти си лицемер и лажго, ненаситен и себичен. Ти ја носиш секоја особина која ја огрдува човековата убавина. Ти си само една убава грдотија и гнасотија.
Јас сум гад, човек - гад. Многу добро паметам, скоро никогаш не простувам и секогаш се одмаздувам. Јас верувам во тоа дека сите сме исти и како што ме здоболело мене од тебе, така ќе те здоболи и тебе од мене. Тој избор тежи многу и тежи непрекинато и изморува, истоштува ама не давам прошка без повраток.
Омраза ме совладува, омраза према тебе. Ја нагризува љубовта која некогаш ја чувствував, надежта која некогаш вирееше во мене. Се убедував самата себе си дека конечно нешто добро се случува во мојот живот и дека ти ќе бидеш она мое "засекогаш", но погрешив. Ме потцени, ме подгази, си поигра и повторно на старо се враќаш, а не сфаќаш дека назад повеќе за тебе нема. Назад тебе повеќе ништо не те чека, тебе повеќе ништо нема да ти биде дадено, но се ќе ти биде запленето, срцето ќе ти биде одземено и згазено.
Денес е недела, денот со сончев зрак е гален, па што ако е февруари? Уште два дена и треба да се прослави нашата годишнина и ќе се прослави и ќе се налее вино и ќе гледам во шанкерот, во келнерот, во дечкото две маси преку мене и ќе наздравиме. ЖИВЕЛИ! За уште еден крај во мојот живот, за новиот почеток. 

Јас и ти совршено се разбираме Со поглед Со молк Со насмевка Јас и ти совршено се разбираме Со збор Со кавга Со шамар Јас и ти совршено се разбираме Со солзи Со плач Со лелек Јас и ти совршено се разбираме Со бакнеж најчесто Со допир најмногу Со љубов бескрајно

Мислиш светот на плеќи ти легнал
Изобилије неправда, нечовечност
Те забораваат откако ќе те искористат
Егзистенција, каква?
Рани со потпис од најмилите
Извини, си велам, знам дека боли, извини
Јачиш бол чиниш лав рика, но во себе
А од утре, од почеток. 

Каде брзаш?
И утре ќе изгрее сонцето
И ќе го обели денот
Како денес
И утре ќе изгрее месечината
И ќе ја осветли ноќта
Како денес.

Каде брзаш?
Секое утре е исто како денес
Исто како вчера
И откако ќе умреш
Утрето ќе изгрее сонцето
И ќе го обели денот
Утрето ќе изгрее месечината
И ќе ја осветли ноќта
И ќе биде се исто како денес
Исто како вчера.

Каде брзаш? 

Те гледам и како милион години да поминале И како два живота да ни згаснале И како ѕвезда да паѓа во очите твои И посакувам желба да посакам И да ми се оствари Те гледам и како крвави битки да сме извојувале И како еден против друг да сме се бореле И како се уште бодеж во едната рака да криеме И како смрт повторно да не чека Те гледам и не знам дали е среќа или тага И не знам дали тука треба да бидеме И не знам зошто постоиме И не знам до кога вака Те гледам и ми недостигаш И сакам животот од тебе да го истиснам И да го исцедам како лимон зрел И да не скиселам лице Да ти ја испијам душичката што смисла ти дава И никогаш повеќе да не ми недостигаш Да бидеш со мене Да бидеш во мене Да бидеме едно За никогаш повеќе да не ти посакам смрт За никогаш повеќе да не ти посакам бол За никогаш повеќе да не почувствувам копнеж За да не се прашувам дали јас и ти И тоа ќе биде засекогаш.

Ми се случуваат огромни промени во животот. Се селам, знаеш? Почнувам живот со еден друг човек. Менувам работно место, напредувам. Од полна куќа луѓе, оставаме пустош, празни спални соби, огромен празен двор, и празна лулашка за деца. Само ти ме враќаш назад, само тебе ти се враќам. Ги прегрнувам твоите силни машки раце и ја потпирам главата на твоите гради, на сон. Ми ја тргаш косата од образите, прамените кои ми паднале врз очите кои поглед не тргаат од тебе и ми се насмевнуваш. Секогаш чекор кога ќе направам понапред ти ме фаќаш за рака и ме враќаш назад, а всушност не си тука. 

Зошто не ме напушти целосно, зошто само присутноста ми ја одзеде? Зошто нашите долги разговори се сведоа на молк, а нашите погледи лутаат на различни страни? Зарем требаше вака да биде, да згаснеме, а да не се ни обидеме? Сакам да знам дали си среќен со неа, сакам да знам дали е среќа ова со него. Само јас ли ти посветувам реки зборови и цели ноќи соништа или се присетуваш на мене и жалиш за она што можевме да бидеме, за она за кое никогаш не беше кажано? 

Се радувам, се кикотам додека неговите другари ме носат на плешки и се тресам од страв да не се стркаламе надолу. Се смеам на неговите шеги и вицови и правиме планови за да градиме иднина. Се надевам дека еден ден него ќе го гледам и ќе го сонувам, а ти ќе останеш заборавено минато, затоа што за нас времето истекува. Немавме храброст ниту ти, ниту јас да си кажеме во очи, да си кажеме од срце. И сега јас ќе заспивам со него, ќе се будам со него, нему деца ќе му родам. Ти ќе заспиваш со неа, ќе се будиш со неа, таа тебе деца ќе ти роди.

Кажи ми барем дека си среќен, остави барем да видам, да знам да не жалам за нешто што требаше, а никогаш не се случи. За нешто што можевме, а никогаш не бевме. Да не жалам и од срце да те истерам. Да знам дека јас и ти секогаш ќе бидеме само пријатели.

Те дави емоција како ортома затегната околу врат во моментот кога ја подбутнуваш гајбата на која се потпираше на прсти долго време дури и со отрпнати стапала. На почеток преташ, се бориш за воздух, а таа се повеќе стега. Ја фаќаш со дланките да ја отргнеш, таа безмилосно стега. Очите ти се полни солзи додека капилари од напрегање пукаат, оние црвени тенки конци ги шараат белките, зениците се шират како филџани за кафе. Таа нивна црнина ја впива сета светлина за последен пат.

Полека се опушташ, сфаќаш дека борбата ја загуби оној момент кога го протна вратчето низ јамката, не со сила туку со добра намера. Телото се ниша безпомошно, гравитацијата сепак си го прави своето, а ти во последните мигови живот за што жалиш и на што се надеваш?

Цели животи преплакав, 9 животи загубив, толку врисоци а само еден глас, мојот. Никогаш не се надевав на подобро утре, барем не вистински. Луѓето правеа погрешни избори, носеа погрешни одлуки, сиот мој живот е испишан со туѓи грешки, а мој плач.

Не им простив никогаш ниту на моите родители, ниту на мојата родена сестра што ја баравме по црни темнини додека таа спиеше мирно покрај него, што тие ја направија инвалид задоен со мајчино млеко полно исти навики и себичност, што нејзините падови беа сечии, а моите само мои.

И ете ги сега се вселија во мојот дом избркани од својот. Како сите едвај да чекаа да се случи, да се врати првородената на мајка, лика и прилика нејзина оти и таа така се омажи за да дојде кај мама. И немаат скршен денар, немаат ниту срам, немаат ниту мозок.

И мојот живот почнува да тоне во сета таа галама, во сите обиди за згрижување на едно четиричлено семејство затоа што на родителите сеуште им требаат родителите и кругот не престанува да се врти.

Проклета да бидам ако мојата младост остане во нивна сенка, проклета ако моите години згаснат под нивната смеа, проклета ако не се изборам за мојот живот онака како што млада жена се бори за своето младо. Проклета ако и овој пат ми одземат се!