Исповед на празната душа

Ти зборувај, а јас во веѓи ќе ти гледам

Ти зборувај, јас веќе не слушам 

Во нереални светови заминувам

Со илузорни стравови патувам

Во недостижни желби верувам

Ќе се обидам да најдам нешто опипливо

Во она што со умот го градам

Како кули песочни 

На плажи камени

Со море брановито

Се плашам од шилести замоци

Се плашам од усти раскрекани

Се плашам од туѓи тишини

Ти само зборувај,

Јас ќе се насмевнувам

Ќе замолчам и ќе се спакувам
Ќе отидам некаде додека седам до тебе
Ќе искачам планини
Ќе препливам мориња
Ќе надлетам птици чудесници
Ќе најдам среќа едноставна
Таму каде што ја нема
Се додека ти зборуваш
И ќе ме фати студ
И ќе ме фати темнина
И ќе ме фати глад
И ќе почне страв
Да тупоти како коњаница
И ќе се вратам назад

Додека ти уште зборуваш 

Додека ти не сфатиш

Дека за мене одамна не осамнува.