Цел еден свет!
Не ми ги број грешките, не ми ги отварај раните, слушаш ли?! Со тие грешки еднаш живеев, со тие грешки бев човек! Еднаш одамна бев цел еден свет, со мани, со грешки, со солзи и по малку среќа, сега сум лава која клокоти и која ако избие ќе ја изгори и стопи сета болка, но и сета љубов пред себе оти ме затворивте, оти ми го земавте небото! Љубев како што не би љубела никогаш ама стравот ми го диктираше покорното однесување, стравот мене ме собори! „Не си ти крив“ велам, јас сум крива за тоа што станав систем од коски и мускули, што станав растение плашејќи се да не те повредам, та да побегнеш. Оди! Трчај! Скриј се додека сеуште има љубов во мене, додека не избие она одмаздољубиво, грозоморно суштество и не ме преземе, она кое живее тука помеѓу зборовите, стуткано меѓуредовите, после ќе биде касно. Се надевам нема да ми биде жал кога ќе ти ја здробам душата како ти мојата! Кога ќе ти затрепери снагата како мене мојата! Кога ќе ми ги броиш чекорите на заминување како јас твоите! Оти ако се сожалам, јас ќе умрам, јас ќе згаснам, јас засекогаш ќе молкнам и никогаш нема да си простам.