Исповед на празната душа

Ме гледаше со поглед кој вели „мала си ти, чиста и невина и не знам како некој тебе би те повредил“ и потоа си замина ама замина за да не ме повреди. Така ми стои во сеќавање тој негов поглед и бакнеж и прегратка и насмевка и.. целиот тој. Не сакаше да замине знам јас, а јас сакав ли? Сакав да си оди, не сакав да го мразам поради тоа што ќе му дадам да ми погледне во душата и притоа ќе ми ја изгази. Сакав да си оди затоа што знаев дека ќе ме чува, а мене ми требаше лет. Сакав да си оди затоа што беше спремен да ме зграби и да води љубов со мене и да ме милува и да ме сака, а јас ќе му земев се и потоа ќе се повредевме. Многу сакам да го запознаам оној кој е роден за мене, знам дека има некој таков, има некој роден за секого. Или пак да го запознаам оној за кого сум родена, во чии раце ќе заспивам мирно, на чии гради ќе се будам наутро, чие срце ќе живее за мене и ќе струи крв во две тела. Си ја чувам љубовта себично оти таа не е за раздавање, таа е за посебна личност која сеуште можеби не сум ја запознала, таа е за мојот тој.