Исповед на празната душа

Знаеш, од време на време се раѓаат ликови како тебе, прекрасни, да го засенат загаденото во луѓето со нивната чистота. Ама има проблем, баш тие, тие најмногу патат бидејќи не можат да си го најдат другиот дел од себе за да бидат целосни и да поврзат насмевка со очите. Ама тука си, близу, и можеби само ти и тој ме охрабрувате да се потрудам и да бидам подобра затоа што можам да бидам гад, ѓубре, безвредно парче хартија на кое е испишано толку многу, а кажано толку малку. Знам дека и ова ќе се расипе, за некој ден, за некој месец, можеби за некоја година, но зборовите остануваат, не се забораваат, а јас сакам да те паметам по тоа што кога сакаш, сакаш вистински, знам. Но сепак, никој не е совршен, а маните се единствената работа што не прават различни. Избегав од темата хаха, ама некој работи само доаѓаат на памет и мораш да ги запишеш. Инаку, сакав само да ти го честитам роденденот, онакако како најдобро знам, па вака: 
- Ти посакувам љубов, огромна, чиста, искрена
- Ти посакувам среќа, вистинска
- Ти посакувам луѓе до тебе кои заслужуваат да ги нарекуваат „луѓе“, затоа што веќе се вид во исчезнување
- Ти посакувам успех, да се вивнеш над сите и да пичиш ауди а6 по скопскиве улици (со мене у него) 
- Ти посакувам здравјето секогаш да те служи, и тебе, и твојте најмили, затоа што знаеме како е да изгубиш близок
- Ти посакувам тие, најскриените желби да ти се исполнат кога најмалку очекуваш, затоа што тогаш, така, е најубаво
- И не знам веќе што да ти посакам, ти посакувам тоа што ти го посакуваш да го добиеш, исполниш, освоиш, да успееш

Нека ти е среќен роденденот и да знаеш дека има луѓе кои се грижат за тебе и те сакаат, успеј за нив, за себе!
Те сакам <3 

Остави ги спомените да умрат во минатото, остави ја сета болка, сета вина и живеј тука, сега! Краток е животот за да ги oтвараш старите рани и повторно да крвариш. Кога ќе се завртиш назад, нека ти се насолзат очите од среќа не од тага и тоа нека биде само поттик за подобро утре.

И на крајот на денот сепак ќе се сетиш на она што можело да биде подобро, и пред заспивање ќе те пресече мислата која се обидуваш да ја заборавиш, и наутро повторно ќе ги отвориш очите со поглед кон иднината за вечерта да се свртат во обратната насока. 

Се откажав од тебе многу многу одамна и многу пати. Кренав раце и оставив работите да течат онака како што животот наводно решил. Не, не решил тој, туку одлуките спијат длабоко во мене закопани во душата и немаат плоча која ќе го носи нивното име, немаат ништо само гледаат да се сокријат што подлабоко за никогаш да не бидат пронајдени.

После долго време вчера те видов, а како да го видов најголемиот непријател и најблискиот пријател, оружјето и лекот, пеколот и рајот, а само видов човек. Ме потсети на дамнешни времиња кога јас бев таа која се плашеше додека ти не се откажуваше па дури и тоа да значеше збогум за сите околу тебе. Јас пак, ненаситно го сакав и најмалиот момент на внимание од најмалку значајната личност за мене, а тебе те оставив да чекаш на крајот на редот. 

Кога ќе се свртиш назад, што гледаш? Со секој ден старееме и ќе старееме додека не се потроши и последното отчукување на срцето. И ќе жалиме за се она што не сме направиле и ќе умреме за повторно да се родиме. Оваа сегашност некогаш ќе се сведе на она „Паметиш ли?“ и душата ќе се полни со спомени, и очите ќе се полнат со солзи, и срцето ќе се полни со тага.

Го сакам сонцето во пролет - пријатно е, го сакам дождот во есен - наликува на душата моја, го сакам животот - прекрасен е. А дискутабилни се исповедиве мои, еднаш - вака, друг пат - така, еднаш - бело, друг пат - црно. Не ме осудувајте, бури владеат во мене, а љубовта ја дискутирам тогаш кога ќе стапнам на копно по долгото патување.

Ме мачи тоа што се уште не успевам да се пронајдам себе си, да ги обележам границите до каде ова мое „јас“ може да оди и да се одвојам од толпата која и онака не е продуктивна.

Понекогаш кога емоциите се потрошени, ми недостига и тагата. Тоа е глупаво, едноставно потсетува на тоа дека никогаш вистински и не си сакал некого. А колку многу посакувам... како животов да не вреди без тие жестоки емоции, како да не се важни другите околу мене, како да тоа е единственото нешто што недостига за среќа.

И што воопшто значи тоа „среќа“? Не ми се допаѓаат среќните луѓе, не затоа што се среќни, туку затоа што не верувам во таа нивна вкочанета насмевка. Преоптовареноста со темната страна на животот прави да сонувам често. Сонувам сонови кои ме уништуваат, ме закопуваат и ме оставаат да се изборам со сета тежина на црната земја. Ме фаќа паника и гребам со ноктите и пробувам да викам и конечно земам здив. Има сонови кои ми ги одземаат сите оние кои ги сакам и има сонови кои ми ја одземаат душата и ја гледам како заминува и ме остава таму некаде надвор, сама. И конечно има сонови кои даруваат мир за кога ќе се разбудам да ме пренатрупаат со грубоста на реалноста.

Се би дала да можам светот да го направам подобро место за живеење, би ја дала душата на ѓаволот, желбата на скршениот и насмевката на тажниот човек, но не вреди, и нив би ги продале за ситни пари!

Уживав, те гледав, несвесно се смеев зошто знаев дека завршува. Се присетив, како си играше со мене затоа што рацете ти беа цврсти, силни, машки. Потпрена на ѕидот, со обвиткани нозе околу твојата половина, ги чувствував воздишките во вратот, на градите, на усните. Сега, се сеќавам и пишувам да не заборавам колку се смеев, колку беше збунет кога требаше да ме оставиш и повторно се јави.

Се надевам, можеби, повторно ќе заѕвониш. А не сме еден за друг, не сме воопшто. Ме гулицкаат мисливе, спомениве на тебе. Кога ми рече „ќе те женам“ хаха, се засрамив. Има многу моменти за толку кратко време кои се борам да не ги заборавам. А има и многу кои со задоволство би ги изоставила, но тогаш би ти припаѓал зборот „совршен“, а и она „копиле“ ти стои совршено.

И нема веќе да имаш можност да ме замолчиш со бакнеж, затоа што нема јас да имам можност да се расправам самата со себе додека ти ме гледаш и се смешкаш онака, некако, симпатично.

Ма остави, глупост. Се ова беше една голема глупост. Причина за да ме јаде совеста од двете страни. Ќе помине, ќе помине и ова, и мојата „бламирана“ врска, како што ја викаше. Остави.. уште сум под импресии. Ќе помине.. 

И така е тоа, денес не има утре не нема. Ма не, не е се така црно, барем ќе недостасуваме кога ќе исчезнеме или барем не имало некогаш. Како и да е, ќе им недостасуваме на сите оние наши места, на целиот град, на луѓето кои постојано не гледале заедно, на спомените кои ќе се трудиме да ги заборавиме а не да ги оживееме. Ќе недостасуваш ти покрај мене, ќе недостасувам јас покрај тебе, и ќе се сакаме повеќе од вчера, повеќе од денес, повеќе од утре!  И кој знае, можеби нашата љубов е за на друга планета, во некоја друга вселена.

Го почувствував ударот на гнев, лутина и болка, испратен да ме скрши на пола. Стравот беше преголем за да се спротиставам на тоа безмилостие. Животот ја изгуби смислата, моето постоење стана бессцелно, а она некогашно „ние“ стана смртоносно. Болката беше неподнослива, твоите зборови проклето, болно, сурови, а срамот... срамот тек сега ќе го почувствувам.

Некогаш и ова ќе заврши, а тоа некогаш се повеќе се ближи. Тогаш, кога ќе се разбудиш без мене ќе сфатиш што сум значела јас во твојот живот, а јас ќе сфатам колку си ми напакостил во мојот. Жално, но вистинито - сета љубов, почит и трпение умреа вчера со паднатите солзи во огромен број, умре сета надеж и умре онаа старата јас. Се роди некој изрод, некоја наказа! Нешто бесчувствително, нешто гнасно, одвратно, и ќе го оставам да живее! Нека покоси се, онака како твојте зборови! Нека исече онолку глави, колку што ти души изгоре! И секој глас ќе го разбудам, а твојот ќе го одземам. Очите кои болно ја извршуваат својата функција ќе ги накитам со омраза и ќе погледнам длабоко во тебе, за да сфатиш, конечно да сфатиш колку боли мојата болка! Ќе те оставам, како што ми викаше ти, да ЦРКНЕШ и нема да те погледнам! Ќе те одминам, ќе те убијам! Ќе те оставам на мршојадите да ти го исколваат последното парче месо додека сеуште чувствуваш! И на крај, ќе умрам со тебе, затоа што совеста немилосрдно ќе ја испие секоја капка мир и утеха, секоја секунда сон, секоја добра мисла.

Ама ќе ти покажам, ќе го почувствуваш мојот немир, мојот крик, мојот бес и ќе умреш од нив, заедно со нив! 

Доволно ми беше да ме држиш за дланка. Да го гледам совршеното совпаѓање на прстите на кои како украс им стоеше прстенот на твојата лева рака. Изгледаше маженствено. Доволно беше да знам дека си близу, макар и кога се лутев за глупости. Те запознавав. Сега, те знам. Сепак, ме збунуваш сеуште. И ти си збунет, а толку си сладок кога нервозно шеташ со раката низ копчињата во кола. Ги палиш светлата, ги гасиш. Го фаќаш воланот, но сепак не тргнуваш.

Еј, хаха, ти се верува ли.. се размрда нешто таму во внатрешноста, затруено од туѓа крв и некако почна да се меша со нешто сосема ново, но не успеавме. Дете ти ги загулицка чувствата. Смеевме ли? Не... никако не можевме, не смеевме. Барем остана некој убав, сладок спомен на кој сеуште се смеам, и тогаш насмевката се ротира за 180 степени и станува нешто сосема поинакво.

Можеби можевме да имаме се, но болката со болка не се лечи. Ќе зацели раната твоја, а онаа мојата, се уште се отвара и шири. Ма не е важно, барем некогаш за момент постоеше она не „јас и ти“, туку „ние“!