Ти благодарам
Уживав, те гледав, несвесно се смеев зошто знаев дека завршува. Се присетив, како си играше со мене затоа што рацете ти беа цврсти, силни, машки. Потпрена на ѕидот, со обвиткани нозе околу твојата половина, ги чувствував воздишките во вратот, на градите, на усните. Сега, се сеќавам и пишувам да не заборавам колку се смеев, колку беше збунет кога требаше да ме оставиш и повторно се јави.
Се надевам, можеби, повторно ќе заѕвониш. А не сме еден за друг, не сме воопшто. Ме гулицкаат мисливе, спомениве на тебе. Кога ми рече „ќе те женам“ хаха, се засрамив. Има многу моменти за толку кратко време кои се борам да не ги заборавам. А има и многу кои со задоволство би ги изоставила, но тогаш би ти припаѓал зборот „совршен“, а и она „копиле“ ти стои совршено.
И нема веќе да имаш можност да ме замолчиш со бакнеж, затоа што нема јас да имам можност да се расправам самата со себе додека ти ме гледаш и се смешкаш онака, некако, симпатично.
Ма остави, глупост. Се ова беше една голема глупост. Причина за да ме јаде совеста од двете страни. Ќе помине, ќе помине и ова, и мојата „бламирана“ врска, како што ја викаше. Остави.. уште сум под импресии. Ќе помине..