Исповед на празната душа

Имаше право за тоа што ми рече. Јас се променив. Затаив некаде во себе, се заборавив, направив и другите да ме заборават, се изборив за тишината и тогаш ме пресече. Мислев дека си налик на мене, а беше толку далеку од тоа. Суви цепеници, така ги нарече луѓето свртени кон празнотијата во себе. Одбив да признаам, но ете сега пак се враќам кон срцето на стеблото цедејќи го сокот од внатрешноста.

Некогаш, ноќната несоница ја надокнадував со дневно преспивање, сега, проблемот е поголем и ни тоа не помага, оти немирот и силното срцебиење го изнесуваат телото од креветот и го сместуваат на столот пред компјутерот за залудно да го троши времето.

Би сакала само еден ден некој да ги почувствува моите зборови, да сфати дека ништо не е лага, дека и тие се премалку да ги опишат пукнатините и рапавоста на душата. Ме боли таму некаде, кај градите. Ме повива стравот и го стега градниот кош, го отежнува дишењето, ја зголемува паниката. Во тој момент се повикувам на солзите, но и тие молчат.

Ми тежи животот, а не го заслужувам затоа што не го живеам. Се провлекувам со бледата сенка покрај оние кои оставаат силни траги по пат. За чекор, ја поминав финалната линија на уште еден круг, и сега повторно полека низ калта. Станав зависна од студенилото кое и низ погледнот и низ усните излегува, а се топи покрај него. Тогаш се опуштам и наеднаш се повлекувам, не баре светот ќе се потопи ако си дозволам да уживам во денот, во неговото присуство и конечно во пријатната тишина.

Не дозволувајте да се навлечете на тагата, излезот е некаде далеку скриен. Не дозволувајте да постоите, а да не живеете. Не ја трујте душата, не ја убивајте за на крај да завршите како мене, како сите луѓе свртени кон празнотијата во себе! 

Сега сфаќам κолκу сум гρешела. Ниту животот е суρов, ниту светот е сив, ниту судбината е κρива. Човечκата душа е полна со завист, омρаза, желба за болκа. Не ме изненадува ништо, дуρи ни збоρовите κои излегуваат од усните κои ги баκнував стρасно. Сега κога го допρев дното ќе можам да се исκачувам нагоρе повтоρно, само сега спρемна на се што ме чеκа по пат. Спρемна на сите погледи полни омρаза, души полни злоба, лица на κои ќе ми застане погледот идолизиρајќи ги за на κρај да станам нивни ρоб. Само, веρувам во κаρма и тоа е она што ме теши. Да ги видам поρазени поρобувачите, да ги видам сκρшени ρасипувачите, да ја видам κρајната пρесуда на животот не ρазмислувајќи ни за миг на туѓата болκа, оти κога газат газат до κρај, па κога боли, неκа боли до κρај!!!

Повторно несоница, а умов ми го зграпчиле црни мисли со доза на недостасување. Секоја вечер вака, секоја ноќ тешка, секое утро тмурно. Би поднела се, би ја издржала и најголемата физичка болка, би замижала на секое понижување, само да знам дека тие ќе бидат тука, покрај мене до крајот.

Не ми треба ништо друго, само да се до мене, да дишиме, плачеме, да се смееме заедно. Се друго нека оди по ѓаволите, тие вредат повеќе од воздухот кој ми ги полни градите, а знам ќе заминат. Ќе ме остават пустушејќи ми го животот. Ќе треба да живеам без нивната љубов, грижа, прегратка. И знам, нема да издржам. Ќе се предадам и ќе оставам животот да ме гази и конечно ДА МЕ ЗГАЗИ! 

Животот поминува, и досадна сум веќе со овие филозофии. Со секој изминат ден старееме и ќе старееме додека не се потроши и последното отчукување на срцето. И ќе жалиме за се она што не сме направиле и ќе умреме за повторно да се родиме. Оваа сегашност некогаш ќе се сведе на она „Паметиш ли?“ и душата ќе се полни со спомени, и очите ќе се полнат со солзи, и срцето ќе се полни со тага.

Брчките кои ќе го обележат лицето нема да направат да не уживам во сонцето во пролет, или да не го сакам дождот, или да го прежалам се она што заминало. Се тоа останува тука, во душата, го стегам толку силно за случајно да не ми се испушти од рацете и да заспие во заборавот.

Се враќам назад секоја вечер кога го слушам дишењето на веќе пораснатата девојка која спие секоја ноќ близу до мене. Се сеќавам на нејзиното ведро детско лице и плави очи, се сеќавам како среќата додека полека расневме се претвори во солзи, се сеќавам дека не ја разбирав таа болка и само немо набљудував ветувајќи дека никогаш нема да се пораснам во паднат човек.

И што се случува сега, детето во мене полека изумира, се раѓа нешто ново, но далеку од онаа невина убавина, расне во мене и ми го запира здивот. Веќе го зафатило срцето, белите дробови, умот и ги притиска, а тие залудно даваат отпор. Се случува... се случува онаа метаморфоза, само што наместо да ги ослободам крилјата на пеперутката, тие се лепат за телото сраснувајќи со него. Бури владеат во мене, море од разбрануван немир чии бранови ги ронат насмеаните очи и усни.

Понекогаш, бурата запира и наеднаш, осека. Емоциите се потрошени, а тогаш ми недостига и тагата. Во тие моменти сакам да сонувам, почесто со отворени очи. Пробувам да изградам слика, совршена слика исполнета со љубов и кога конечно ја завршувам, ќошето ја распарува на пола и таа веќе станува минато. Психата ми го дозволува тој мир само за да ме пренатрупа со грубоста на реалноста.

Си недостигам самата на себе понекогаш, а не можам да се пронајдам. Барам бар мал дел од тоа мое „јас“ за конечно да можам да се одвојам од толпата правејќи сопствен пат во џунглата. А кога ќе се пронајдам, талкањето ќе стане минато. Навечер, како димот од цигарата да ми ги исполнува градите и не сака да излезе. Сакам да вреснам, да му кажам да си оди, да добијам малку мир и мирен сон, но никој не ме слуша бидејќи зборовите заглавуваат онаму кај грлото, а другиот лик во мене цинично се смее додека душата бара спас.

Понекогаш сум спремна да ја дадам неа, душата, на ѓаволот само за малку мир, најчесто навечер. Понекогаш, се надевам на подобро утре, понекогаш сакам само да се раздени, а понекогаш силно ја гушкам ноќта бидејќи се губам во неа и за миг не постои болка, тага, празнотија. Бидејќи за миг не постојам јас. 

Не знам како го сфаќате секој збор што стои зад моето име, не знам дали сте го почувствувале тој немир, не знам дали работите ќе ги гледате позитивно или негативно, ама знам дека секој осетил таква болка каква што можат само очите да опишат.

Никогаш не сум била на страната на лажната, привремена светлина, но никогаш и не сум седела во темниот дел чекајќи го најлошото. Сенката ми била доволна за да ги разбистрам мислите и да ги согледам работите такви какви што се со ладна глава. Најтешко е кога мозокот не сака да мисли на ништо друго освен на загубата, бидејќи тогаш нема светлина, нема темнина, нема сенка, има само вистина која се случува или ќе се случи.

Што ако вртите глава секој пат кога ќе ве пресече помислата дека ќе останете сами? Животот не бира место, време, тој само го прави она кое најверојатно би требало да биде „за наше добро“. Само јас никогаш не изнајдов ништо добро во сопствените разочарувања, знам дека сите грешки на кои сум се сопнала требало да ги заобиколам, не да се обидувам да ги прескокнам. Смешно е што сеуште пробувам да ги оправдам постапките кои наскоро ќе влезат во листата на грешки и ќе останат таму.

А што да правам, не сум инат само пробувам да го пронајдам она доброто во луѓето и секогаш ама баш секогаш се што наоѓам е само една голема празнотија. Поради тој ќорсокак, често сум сурова кон самата себе, одземајќи си го последниот миг мир, размислувајќи за сопствените недостатоци кои го потхрануваат туѓото незадоволство од самата егзистенција. Тогаш пробувам да го пронајдам она трулото, она што не чини и го менувам, го пребојувам во сите бои, го украсувам со сите можни украси за на крај тој мал дел од мене да личи на некој друг. Тогаш душата се полни со солзи, а очите се суви, суви од оганот што гори и ќе изгори се во мене!

А вечерва се изгубив меѓу ѕвездите и не знам која сум, само знам дека сум еднолична, досадна, тажна. Понекогаш светам силно, како ѕвездата северница, како самото сонце! Друг пат сум нежна, скромна, желна за љубов. Сега, сега сум ништо вредно, сега сум само дел кој ја пополнува сложувалката, сега сум само солзи и зборови и душа и молитва. Што вреди денот кога небото црно? Што вреди сонцето кога ноќта се спушта по него?

Мисливе се одвратна работа, пробувам да најдам зборови, да опишам за да сфатам и самата, а само пијам се повеќе и повеќе од солзите на депресијата, на тагата, на разочарувањето. Верувам дека имам чиста душа и прекрасна насмевка која одекнува во погледот, но се што се покажува и се што излегува од мене се само збеснати емоции испреплетени во борба со самите себе од изгубеноста.

Ете, ми помина уште една вечер кога очите молчеа, а душата плачеше. Ете, заглавив уште една вечер надевајќи се на подобро утре, а утрото знам, разочарувачки сончево со недоволен број преспиени саати. Ете, повторно ќе легнам надевајќи се дека некогаш ќе го пронајдам изгубениот дел од себе! 

Ме обви полека таа тежина и ме притисна како да ме гушка давајќи утеха. Натежнале очните капаци доловувајќи ја целата емоција. Побарав местенце кое ќе го претворам во рај, а тоа свена и се затвори трескајќи ми ја вратата пред лицето. Лицето ли... слика насликана со боите на тагата и претопена со зраците на сонцето. Oд болката што тлее и срцето ќе прсне и вените ќе се отворат и целото тело ќе откаже, а погледот ќе остане закован.

Бесцелно е тешењето, бесцелно е да ја бараш смислата на животот се додека не го пронајдеш сопствениот поглед во туѓите очи, се додека не се пронајдеш себе во испишаните редови на туѓата душа, се додека да го најдеш седиштето чиј број е испишан на картата и конечно да седнеш и да уживаш во претставата.

Луѓето се плашат од загуби, се плашат да не ја изгубат личноста која им значи, се плашат да не ја изгубат почитта, се плашат да не се изгубат самите себе, а во сета оваа збрка забораваат на едно нешто: - Луѓето не се добиваат, луѓето не се губат, луѓето само поминуваат оставајќи нешто свое зад себе колку да не потсетува на нивната егзистенција. Но ние си ги присвојуваме убивајќи им ја слободата, нарекувајќи ги „наши“, а потоа кога ќе заминат останува празно местото кое толку долго сме го приготвувале само за нив. Тогаш очите ја измиваат сета прашина која го замаглувала погледот погледнувајќи во стапките кои останале како траги од некогашното присуство.

Во ред е солзите да ни го измијат лицето и болката да остави лузни само разликата помеѓу мене и сите други луѓе е таа што јас за разлика од сите вас им го покажувам патот на оние кои се цврсто решени да останат, затоа што знам дека кога-тогаш ќе заминат и повторно светот ќе биде црн, луѓето неподносливи, а болката-љубов.

А види, зборувам за другите оставајќи го сопствениот страв во позадина. Страв кој предизвикува несоница, растревоженост, растрепереност, солзи и молитва!

Боли до коска секое негово заминување бидејќи некогаш тоа ќе биде засекогаш! Знам дека никогаш нема да бидам подготвена да ја пуштам неговата дланка, да се ослободам од неговиот глас, да ги избиршам сите спомени, да живеам мртва и се тоа за на крај да завршам потпирајќи се повторно на надежта, или само на празната Пандорина кутија.