Јас низ неа
Кога животот ќе ти даде една единствена шанса да ги видиш твоите солзи во туѓи очи, да го видиш своето страдање како извира од туѓа душа, да ги видиш твоите неостварени желби како чукаат во туѓо срце, сета болка, сите делчиња од мозаикот, сета проклета надеж веќе знаеш дел од туѓа судбина. Додека ја гледав како го распостелува своето каење пред неговите нозе додека тој ја турка од себе посакав еднаш животот да биде фер и барем едната од нашите испишани судбини да ја промени. Додека го гледав тоа себепонижување посакав барем таа да не простува. Додека гледав како таа младост се претвара во бура посакав барем таа да замине. Не можев да и помогнам, не можам ни самата себе да си помогнам и додека таа јачеше на глас, јас крварев однатре и тоа беше една наша мала тајна. Тајна на странци која таа никогаш нема да ја дознае. Војуваш сам, таков човек човек како мене војува сам. Војува со сите, војува со себе, војува со воздухот што го дише и секогаш носи тешка медаља на губитник иако секој ден успева да преживее. Чувствуваш премногу и пресилно. Пребрзо ти чука срцето чиниш тапани удираат во гради, сите извици на цело племе ти се насобираат во гркланот и конечно солзи се разлеваат. Ти се раскинува душичката, ти се цепи та полека зацелува и не ти е јасно зошто и не сфаќаш до кога и ... тишина. Поминува ден за ден, сеуште лутам низ времето, се обидувам да научам, но никако да запаметам. Сега барем знам не сум сама, за жал. Живот полн искушенија доживуваш и нема граница, нема одмор, нема.. само диши. Еј животе, еј ...