Да се збогуваме како ни доликува
Јас и ти завршивме, но јас и ти не се збогувавме соодветно.
Знаеш кога ќе се вратам назад и кога ќе почнам од почеток, од нашиот почеток се сеќавам на три работи: нашиот прв бакнеж, моето неконтролирано смеење и првиот пат кога покажав дека ти верувам.
Не бев јас, беше ти. Ти не знаеше да ме скротиш, ти не беше доволно луд за мене. Беше премногу едноличен, досаден, предвидлив. Беше плачко кој газот не можеше да си го избрише сам. Кога би ме прашал некој која реченица најмногу сум ја мразела и најмногу си ја изговарал таа би била „не можам“.
Не те засакав вистински никогаш оти не ми беше предизвик. Беше некој кој се читаше како буквар, кој не знаеше да ужива во животот, во љубовта на вистински начин.
Потоа те повредив, те изневерив од досада. Потоа повторно оти можев. Третиот пат беше затоа што бев толку многу повредена што сакав да страдаш, а всушност да не знаеш. Ти се одмаздував за сите непреспиени ноќи, за сите солзи, се сета моја болка, за секое мое ебено повраќање пред да излезам, за срцебиењето, за недостигот на воздух, за недостигот на љубов, за недостигот на зрелост. Но, како бива, ти дозна и страдаше и страдав и јас повторно.
Јас знаев дека нашиот крај доаѓа од самиот почеток. Јас знаев дека ти не можеш да бидеш со мене, дека јас не можам да бидам со тебе. Јас знаев дека кога тогаш ќе те повредам, но не знаев дека ти ќе ме повредуваш. Но, бараше излез веројатно. И не, не те оправдувам воопште и не се оправдувам, едноставно се случило и сега дојдовме до крајот.
Знаев дека сакаш слобода, не знаев дека ја сакам и јас. Знаев дека повеќе и не ти бев важна, не знаев дека можеш да ме искористуваш. Знаев дека повеќе нема љубов, не знаев дека толку бргу ќе најдеш нова, но јас ја најдов пред тебе ха!
Хаха, ма остави не е важно. Важно јас и ти завршивме и сега како што е редот треба да се збогуваме. Всушност јас се збогувам со тебе оти се од тебе почна да ми смета, секое парче спомен, смеата која наликува на твојата, најситниот подарок. Ти си за во попрости, но побогати кругови на луѓе. Јас, јас сум можеби од посиромашните, но оние што љубат вистински, оние чиј живот никогаш не е досаден, едноличен, како тебе.
И за крај, ти благодарам и те мразам за патот кој го помина со мене и за лекциите. Понекогаш не ми се верува дека сме завршиле и ми доаѓа да скокнам од радост кога ќе помислам на тебе, а не чувствувам ништо. Понекогаш се сеќавам на твојата смеа и на твоите бакнежи, но не би ги бакнала тие усни никогаш повеќе. И само понекогаш сакам да те заборавам, да не постоиш никаде никогаш повеќе.
Јас се обидувам да ја дефинирам мојата среќа конечно и тоа без тебе и ти благодарам што ме пушти толку лесно да си одам, веројатно не си ме ни држел, но така звучи поубаво.
Збогум грешко, збогум лекцијо, време е за иднина во која не нема „нас“.