Прости
Published on 07/19,2014
Камен ми тежина душава,
ја притиска,
безмилносно ја гмечи,
кнедла ми стои во грлово
се закотвила,
ми пречи.
Можеби ќе навикнам на нив
и на тешкиот избор свој
ќе живеам празен живот
поради кукавичлукот мој.
Те молам
позајми ми малку среќа,
мене тагата ме јаде однатре
и немам веќе каде
на која страна и да се свртам
болка, немир - секаде.
Како ќе те погледам во очи,
со мојот поглед празен?
Ќе ми простиш ли некогаш
за животот тажен?
Ќе разбереш ли дека многу те сакав
но не онака како што сопатник се сака.