Исповед на празната душа

Касно е. Утрото тропа на прозорeцот додека ноќта тивко испарува, заминува. Посакувам да можев зборовиве да ги исплукам од усните и да ги спојам како сложувалка. Посакувам да најдев вистински опис на празнотијата во душава. Мирот конечно ми ја гали кожата, ми ги затвора очите, ми шепоти милни зборови додека да заспијам, а потоа ме чува прегрнувајќи ме како да ќе избегам ако ме пушти. Се е тоа убаво, ама затапува чувството на живост, вистинско постоење, адреналинско отчукување на срцето.

Којзнае, можеби и не сум за таков живот, можеби сум родена во погрешно време, но на вистинско место, можеби припаѓам некаде во друга земја или во друг временски период на постоење, само не сега.

А реков, доцна е.. сонот спие место мене. Добра ноќ.