Исповед на празната душа

Е убаво е кога се сакаат луѓево, си гледаат низ розеви наочари, зениците чиниш срциња им се, а душата трула, расипана. Ги гледаш и се топиш, а тие пак главна улога играат во претставава, чинам „Живот“ се викаше. И цело време ги посматраш, си вртиш филмови во главата, па едно време патиш, депресивен си, те гризе совеста за бившите и на крај секој од нив завршува зад завесата осамен и празен. Шуплив како изгризана срцевина на дрвото. И тогаш ја виткаш картата и не ја фрлаш, ја ставаш така стуткана во џебот за нареден пат кога ќе гледаш некоја копија на истата, да се потсетиш дека веќе го знаеш крајот, а полезноста од повторното гледање е никаква.