Само понекогаш..
Ми недостигаш понекогаш, ми недостига онаа среќа во очите кога ќе те видев иако знаев дека твојот поглед ја бараше неа. Топлите јунски денови и прегратката која направи никој околку нас да не постои. Се сеќавам сега, кога ќе ве погледнам, таа ми значеше нешто во животот, а ти, ти беше оној по кој копнеев. И за жал никогаш вистински не те добив, тоа беше само привид, присутно отсуство.
Ма остави, не бевме еден за друг никогаш, среќа еден од нас го знаеше тоа, среќа еден од нас имаше храброст да стави каков-таков крај. И добро, барем те паметам по добро, по пеперутките во стомакот, по насмевката од која ми се укочуваше лицето, по некогашната верба за вистинска љубов, но не приземна, туку онаа возвишена, чиста, детска, бескрајна.
Веќе заборавив на лошото, на тоа што ме заборави, на тоа што сакаше да ме заборавиш. Така требало да биде, а ти биди среќен и јас сум, само понекогаш, само понекогаш недостигаш.