Прости ми што јас тебе не можам да ти простам
Ќе ти ги простам моите солзи, ќе ти ги простам моите непреспиени ноќи, ќе ти го простам моето здравје ама никогаш мојата младост. Нема да ти ги простам моите пријатели, нема да ти ги простам ноќите до утрини, нема да ти ги простам сите туѓи бакнежи за твоите, за оние тажните и празни твои бакнежи. Нема да ти простам што гледам во огледало рана загноена оти не и дозволи да заздраве и што гнојот ми тече низ вените, ми го полни мозокот, ми ги заслепува очите.
Па ти беше љубов! Па ти беше се што некогаш сум сакала од некого, со некого, но повеќе не си. Те нема на платното на кое почнав да сликам, всушност те има таму некаде под другите бои кои се слеваат и везат една приказна во која твојата улога завршува меѓутоа нема да биде заборавена.
Нема да бидат заборавени сите оние моменти и цело твое време кое ми беше посветено мене, ќе ги заборавам сите лаги затоа што ти го прљаат образот, ќе ти ги паметам очите кои ги издаваа твоите емоции, твојата самодоверба, твојот бес и најпосле сета таа твоја љубов која кога беше тука ми покажа каде ми се крилјата и како се лета. Ќе те паметам така како што јас сакам, од тебе ќе изградам нов лик како во романите и ќе се сеќавам со насмевка, но нема да ти простам затоа што ми отиде и како брат и како љубов.
Прости ми, не можам да ти простам што со години беше тука и сега се делиме. Прости ми што јас тебе не можам.