Да здивнам на момент? Не а?
Ми треба момент, ладна глава и ладно пиво. За момент да ја пронајдам сета тишина на овој свет и да ја распарам со мојот крик, да здивнам. Градите ми се преполни со тага, нервоза, неверување и страв. Мислите ми струјат како електрошокови низ целиот крвоток, за да не заборавам на она што ме мачи. Ми треба момент да не мислам ништо и момент да размислам за се. Како модринка која не знаете од каде сте ја добиле, а ве боли до срж, ете таква ми е секоја секунда. Порано се случуваше поретко животот да ме повлече, сега поради отпорот не се ни откажува. Ми треба момент на бесчувствителност, да не чувствувам, да не боли, да немам солзи. Ми треба момент да здивнам. Ми треба вистина, да бидам сигурна дека треба да заминам, да бидам сигурна дека треба да се борам.
Ми треба момент, да здивнам.
Makedonski jezik u zbiru južnoslavenskih jezika najtužniji je u svom izrazu reći koje su sa druge strane tako blage i tako mile. Njima ne idu ratni povici ni radost do života , one kao da su predodređene za beskrajnu elegiju nad sudbinom čpveka, više se puta pitam zašto, kada je sa severa njihov pratioc ratnički i duboki srpski jezik a sa juga filozofski grčki.
"Ми треба момент" jedan je od primera ranljivosti makedonskog naroda i suvremenog sveta opisanog u kratkom " ubavom "sentimentalnom stilu.Da je samo jedna reć drugčija shvaćao bi je još dublje, da je na stolu ladna voda umesto ladne pive ali možda je pivo sinonim našeg propalog vremena.
IStina , kako prića ukazuje od sudbonosnog je znaćenja, kada bi samo ono bila bar nekada nepromenljiva ili kako su nekada rekli "istina ne može protivrećiti istini" ali i ona ćesto menja svoj izraz i znaćenje kako vreme protiće.