Само биди среќна!
Остануваш сам.
Сфаќаш колку таа една личност ти го исполнувала животот.
Тишината во собата е уште потифка.
Собата е ладна и покрај топлите бои по ѕидовите и стварите.
Сега можам да викам и да пуштам музика и да свети сијалица во 4 сабајле и да шушкам, тропкам, играм, а да не се плашам дека некого ќе разбудам и тоа е тоа што недостига.
Недостига сиот неред и нејзиниот мирис.
Недостига нејзината смеа и позитивна енергија.
О Господе.. колку недостига.
Ама она е среќна, знам дека е среќна.
И јас ќе бидам среќна кога она е среќна, само не навечер.
А секогаш ја сакав, многу ја сакав и кога многу ме нервираше.
И таа мене ме сака.
Порасна, наеднаш поминаа годините, и помина неа онаа моја младост, а мене ми останаа емоциите.
Секогаш ме смируваше нејзиното присуство, знаев дека не сум сама и мислев уште долго нема да бидам, а еве гледај...
Таа никогаш не ме издаде, јас ја издадов ама таа сакаше и се бореше.
Јас ја издадов, ама таа ме сака и е среќна.
Неа животот многу ја изнамачи, а и таа нас, ама ја сакав.
Само биди среќна те молам, биди среќна за и јас да сум среќна и убаво спиј таму. Иако никогаш не си кажавме ниту добра ноќ, ниту добро утро, доволен беше погледот и смеата наутро и навечер.
Недостигаш.
Само биди среќна.