Конечна катарза!
Сивило, празнина, монотонија и болка, доволен е еден поглед и цела приказна раскажана. А кога ќе ја видиш не можеш да одолееш на таа нејзина горда насмевка. Се бранеше со таа горделивост, ладнокрвност и дигнат меч како после победа. Оклопот непробиен, само изгребан но телото рането.
И не сакаше сожалување, не сакаше никој да знае што се случува внатре во неа, не сакаше некој да ја потапка по рамо и да и каже дека се ќе биде добро. Не не, затоа што најчесто завршуваше со нож во плеќите.
Навикнати се луѓето да си ги бројат победите над веќе поразените.
Паѓаше доле подавајќи рака и на оние кои не и значеа ништо, затоа што знаеше како е да бидеш сам.
Знаете секогаш постои онаа одредена точка во животот, одреден момент на свесност кога почнуваме да губиме контрола над сопствениот живот, па накострежени од самата помисла на изгубена борба ги креваме штитот и мечот борејќи се со сето она кое ни ја разјадува душата и ни го разнишува тлото под нозете, за конечно на крајот да доживееме катарза!