Исповед на празната душа

Хаос, лудило, неред. Гужва и празнина, експлозии и музика, војна и мир! И на крајот остана сама држејќи ја Пандорината кутија во рака. Колку поразително е кога дознаваш дека не можеш да сметаш на никого освен на самиот себе, и дека можеби надежта е навистина единствениот сопатник на скршеното срце, празното човеково битие и обележаната душа. Колку бесмислено, глупаво, несфатливо... толку многу луѓе, а ретко среќаваш човек па кога си сам, таа тутканица прави да се чуствуваш само поосамен. А таков е светот - никаков! Себичен и празен, само од некаде ѕирка и се пробива низ маглата по некој зрак светлина, а за едно вакво место тоа малку многу значи!