Илузија

Кога се буди денот тој ме дочекува и цел ден љубов ми расплетува. Со него ми се кавгите, со него ми се насмевките, и солзите, и животот.
Кога наѕира ноќта тој ме држи во прегратка, дури згужвана од нежниот притисок и цела таа љубов, па ме љуби страсно додека капки пот се насобираат под градите, меѓу бутовите, под задникот. Како солзи се слеваат, се тркалаат, страдаат што не се од тебе и оставаат бразди бели по кожата моја.
Тој ми ги слуша маките иако не ме разбира, иако понекогаш ми доаѓа очите да му ги извадам, и јазикот да му го откорнам, и посакувам душата во пеколот да му црвјоса.
Со него ќе се смирам, неколку погледи, неколку зборови и веќе лежам во сопствената длабнатина во неговите гради кои тешко се подигаат. Исцртано и издлабено го гледам моето тело кај него на левата страна и не знам дали е за радост, дали е за тага оти не го чувствувам како дом туку знам само мое е и му се враќам.
И тогаш некоја таква ноќ наоѓаш начин кога најмалку те барам, под клепки да ми се протнеш и да те видам на сон како да стоиш во сува реалност пред мене та само рака останува да пружам и да те допрам.
Ќе ми се насмевнеш како да ми префрлаш оти те оставам тебе поради некој погрешен. Со поглед ми велиш "те чекам". Јас се инаетам, се лутам оти толку долго те немало, толку долго си чекал да ми дојдеш, да ме потсетиш дека не си ме заборавил. Од зеници ти читам дека се уште живее она нашето, невиното, неискусеното. Иако сме залутале сепак понекогаш се среќаваме иако на сон, многу вистински.
Се разгорува она мало жарче кое не го гасевме туку го придушувавме за да тлее и вивнува висок пламен. Тоа мене пепел ме сторува, ме жигосува, ми ги полни градите со дим додека те гледам како ми се насмевнуваш и ме предизвикуваш да тргнам на кај тебе, да го земам она што е мое. Јас се воздржувам оти ти си безобразно воздржан и од силното срцебиење ги отварам очите.
Твојот лик пред очи ми стои и за последен пат ми се искрадува воздишка меѓу усните кои сум ги загризала со забите неосетно. Знам оти и кај тебе на гради од левата страна има издлабено едно тело и таа ја пополнува таа празнина.
Го земам телефонот и пишувам порака "добро утро, те сакам", и му ја праќам нему за уште еден ден без тебе да започне.

07/28,2019 Posted to Generalna

Comments (0)


Ти зборувај

Ти зборувај, а јас од усни ќе ти читам
Ти зборувај, а јас во веѓи ќе ти гледам
Ти зборувај, јас веќе не слушам 
Во нереални светови заминувам
Со илузорни стравови патувам
Во недостижни желби верувам
Ќе се обидам да најдам нешто опипливо
Во она што со умот го градам
Како кули песочни 
На плажи камени
Со море брановито
Се плашам од шилести замоци
Се плашам од усти раскрекани
Се плашам од туѓи тишини
Ти само зборувај,
Јас ќе се насмевнувам
Ќе замолчам и ќе се спакувам
Ќе отидам некаде додека седам до тебе
Ќе искачам планини
Ќе препливам мориња
Ќе надлетам птици чудесници
Ќе најдам среќа едноставна
Таму каде што ја нема
Се додека ти зборуваш
И ќе ме фати студ
И ќе ме фати темнина
И ќе ме фати глад
И ќе почне страв
Да тупоти како коњаница
И ќе се вратам назад
Додека ти уште зборуваш 
Додека ти не сфатиш
Дека за мене одамна не осамнува.

07/22,2019 Posted to Generalna

Comments (0)


Не сакам да знам

Не сакам да знам. Не сакам да знам кој ден е, и онака само еден е. Не сакам да знам кој месец е, и онака само име е. Не сакам да знам која година е, и онака истата ја живеам од раѓање. Не сакам да знам чии гласови се, и онака викотници се. Не сакам да знам дали утре ќе се разбудам, и онака само сонувам. Не сакам да знам, и онака џабе постојам.

07/06,2019 Posted to Generalna

Comments (0)


„Проклет да бидам“

Те дави емоција како ортома затегната околу врат во моментот кога ја подбутнуваш гајбата на која се потпираше на прсти долго време дури и со отрпнати стапала. На почеток преташ, се бориш за воздух, а таа се повеќе стега. Ја фаќаш со дланките да ја отргнеш, таа безмилосно стега. Очите ти се полни солзи додека капилари од напрегање пукаат, оние црвени тенки конци ги шараат белките, зениците се шират како филџани за кафе. Таа нивна црнина ја впива сета светлина за последен пат.

Полека се опушташ, сфаќаш дека борбата ја загуби оној момент кога го протна вратчето низ јамката, не со сила туку со добра намера. Телото се ниша безпомошно, гравитацијата сепак си го прави своето, а ти во последните мигови живот за што жалиш и на што се надеваш?

Цели животи преплакав, 9 животи загубив, толку врисоци а само еден глас, мојот. Никогаш не се надевав на подобро утре, барем не вистински. Луѓето правеа погрешни избори, носеа погрешни одлуки, сиот мој живот е испишан со туѓи грешки, а мој плач.

Не им простив никогаш ниту на моите родители, ниту на мојата родена сестра што ја баравме по црни темнини додека таа спиеше мирно покрај него, што тие ја направија инвалид задоен со мајчино млеко полно исти навики и себичност, што нејзините падови беа сечии, а моите само мои.

И ете ги сега се вселија во мојот дом избркани од својот. Како сите едвај да чекаа да се случи, да се врати првородената на мајка, лика и прилика нејзина оти и таа така се омажи за да дојде кај мама. И немаат скршен денар, немаат ниту срам, немаат ниту мозок.

И мојот живот почнува да тоне во сета таа галама, во сите обиди за згрижување на едно четиричлено семејство затоа што на родителите сеуште им требаат родителите и кругот не престанува да се врти.

Проклета да бидам ако мојата младост остане во нивна сенка, проклета ако моите години згаснат под нивната смеа, проклета ако не се изборам за мојот живот онака како што млада жена се бори за своето младо. Проклета ако и овој пат ми одземат се!

07/06,2019 Posted to Generalna

Comments (0)