Исповед на празната душа

Време е за крај. Знам дека никогаш нема да ми простиш и нема да сфатиш зошто си одам но време е за збогум. Сега е мој ред да заминам и некогаш „да се сеќавам без болка“, а твој ред е да најдеш некоја која ќе биде подготвена да ти ја возврати љубовта која си спремен и способен да ја пружиш. Јас ќе уживам во слаткиот вкус на слободата до оној момент кога ќе се почувствувам спремна да водам битки за љубовта. Па, до тогаш чувај ми се и биди среќен и не грижи се за мене, и онака тоа не го заслужив од тебе. На крај, сети се: љубовта е за двајца! 

Готово, се изморив веќе патејќи по минатото, по секоја завршена приказна, но желбата да ги оживеам сите чувства и моменти победнички слави во психава! И ме бутка се подлабоко и подлабоко се до последниот спомен од детството кој го гледам како низ магла и повторно стрмно нагоре до акцентираните болни и среќни сеќавања по кој посегнувам и ја повлекувам дланката немо читајќи го денешниот датум испишан на неа.

И минатото ми дава до знаење дека некои нешта како и овој живот се случуваат еднаш, а спомените ќе живеат вечно во нас! 

Се сврте назад и погледна. Солзите навираа и во нејзиното паметно главче одекнуваа илјада извини, упатени кон сите кои таа ги сакаше. Но ехото запираше онаму зад забите кои го држеа како најголем криминалец кој ако го ослободат ќе направи многу злодела.

Ги погледна луѓето кои некогаш и беа драги, а сега ја одминуваат поради ѕидот кој не успеа никој да го урне и само таа ги имаше клучевите од огромните железни порти. Сега стоеше пред уште еден предизвик, доволен да ја скрши на пола. Ах, кога би можела.. кога би можела да ИСЧЕЗНАМ само да почувствувам мир, барем малку мир во душата. Ах, кога би можела да го запрам времето и да ја вдишам таа тишина. Ах, кога би можела така едноставно да се сменам, да вбризгам некоја течност во вените и одново да живеам.

Грешка по грешка без „извини“, чекор по чекор газејќи се по длабоко, одлука по одлука носејќи ме во пропаст, врата зад врата, мир и тишина, осаменост! А се е толку едноставно, извини. „Извини што не ти се јавив“, или „извини што не ти кренав кога ме бараше“, или „извини што не бев искрена“, или „извини што, што тишината ми треба како дрога, а по дејството ме боли душата па земам уште една доза“.

А надвор од овие четири ѕида е животот! На колку личности ли треба да им кажам извини за надвор да ме измами сонце? 

Тишина... надвор под нулата, исто како во нејзиното срце, а сепак насмевка. Поглед благ насочен кон маглата која одбива да замине, поглед задлабочен во перфектното непровидно сивило. Косата растурена, кому му е грижа за тоа? И онака таа несреденост ја прави повеќе привлечна. Крв црвен кармин и ги нагласува полните усни... насмевка. Се што се случи тогаш, кога го остави, упорно ја прогонуваше не давајќи и мир и спокој, тој избор, тој ден, тој крај па сепак - насмевка. Болката и стана животен сопатник, кожа која крвареше, пријател со кого плачеше, спомен кој не умираше, трофеј кој си го додели сама на себе и тажна песна која ја пееше – секогаш со насмевка!  

Kога зборовите заглавуваат онаму кај грлото , мислите се бунтуваат за сопствената слобода!