Сенки
Published on 09/07,2014
Посакувам да не сум јас,
посакувам многу често
да сум едноставно ти.
Да заборавам на сите
болни,
тешки спомени
да навлезам во твојот ум,
и понекогаш во туѓо тело да сум.
Да почувствувам туѓа болка,
утеха лажна за миг,
да насмевнам туѓи усни,
по долгиот скриен крик,
да заспијам со друга мисла,
туѓа совест да ме каса,
карма туѓа да ме втаса.
Кога едноставно би била ти
би се потсетила колку вредам,
би си кажала по некој утешен збор,
би си подарила прегратка силна,
и охрабрувачки поглед
од туѓи очи би си пратила јас,
и всушност не знам во кое тело би живеела
ниту под чије име би умрела,
но, чекај!
Сенките се мртви од раѓање нивно,
а премногу живи под закрила туѓа,
грда судбина или избор тежок,
ги држат врзани за асфалтот жежок,
и немаат тие каде да одат,
само се вкрстуваат по долгиот пат,
и чезнеат по слобода своја,
а окови сами си ставаат пак.