We were made to love
Во грдотијава која не опкружува, сите наоѓаме по некој со кој се издигнуваме високо над облаците, со кој гледаме многу подалеку во иднината, нашата иднина. Тогаш грдотијата станува наша грдотија, среќата - наша среќа, болката - наша болка, а љубовта - наша водилка. А имав среќа, јас те пронајдов тебе. Колкав дел од себе, се прашувам, вложив во ова кое сега е сиот мој живот, колкава доза на труд, трпение, надеж?
Се плашев знаеш, се плашев многу пати кога столбовите се нишаа при силните ветрови, се плашев кога ти заминуваше, се плашев кога јас заминував, а никогаш не се напуштивме. Секогаш постоеше нешто посилно од сиот инат со кој се расправаш, од целата болка со која се борев, од огромната желба за живот.
Секогаш постоеше ти, едноставно ти. Ништо повеќе, ништо помалку. И секогаш постоев јас, комплицирано јас, со сиот мој инат, со целата моја гордост. Ништо повеќе и ништо помалку. Ме сакаше секогаш, ме сакаш се уште, ќе ме сакаш знам! Те сакав и јас, и како да останав таму, во тоа некое наше заедничко минато, во оваа некоја наша заедничка сегашност, во таа некоја наша заедничка иднина, или можеби некаде измеѓу.
Ама не е повеќе важно затоа што постоиме ние! Створени да се љубиме, створени да се сакаме, створени за да го затресеме тлото со нашата болка, створени за да го отвориме небото со нашата љубов! И знам, оваа наша бајка ќе заврши со солзи, многу љубов и едно ветување, ветување на празно место до мене, или до тебе, за тогаш кога ќе се пронајдеме некаде на другата страна, на второто поглавје од нашата книга!