Мртов живот

Во еден момент го освојуваш светот, а во другиот веќе вресокот ги го задушува перницата. Во еден момент чиниш не ти треба никој, а во другиот те гуши осаменост.

Порано мислев добро е, додека има луѓе добро е, потоа мислев да ги одбирам подобро е. Тие што останаа не им давам минута од мојот ден, тие продолжија, а јас продолжив да заостанувам. Мојата комфорна зона, мојата и неговата соба и само нашите срцебиена некогаш беа доволни, сега ми се само утеха од самотијата. Ги избуткав сите, го учев да стане како мене - сам човек ама никогаш не мислев дека ќе останеме само ние двајца. 

Им ги одземам луѓето на луѓето, си ги одземав и од себе ама како да си помогнам, како да се прелажам, како да се утешам? Како да му речам оди оти сам ќе самуваш, подобро без мене отколку само мене да ме имаш. И лош живот е подобар од мртов живот, а мојов умре одамна. 


Те барав, те најдов

Те барав тебе во туѓи очи,
те барав во туѓи прегратки,
те барав во туѓи кревети,
те барав на туѓи гради,
те барав на туѓи усни,
те барав во туѓи насмевки,
те барав во туѓи солзи,
те барав и не те најдов
во ничии зборови,
во ничија утеха,
во ничија страст.

Те најдов како стоиш пред мене
и гледајќи те
сфатив дека сум гледала низ тебе.
Те имав најдено одамна,
се немав најдено јас самата. 

Кога те најдов сфатив колку си ми недостасувал.

 


никогаш да не беше мој

Не знам јас за љубов 
ниту пак омразата ме гушка
во мене воздивнува душа,
празна, гола, пуста. 

Не знам јас за среќа
ниту за копнеж на перница мокра
јас знам за тага
и за жиг што го носам.

Како во пустина ништо не заживува
така емоција не се раѓа
како во гроб, каде светлина не пробива
така очиве ми гледаат црна темнина.
 
Ми недостига понекогаш насмевката твоја
кожата ми пука по допирот твој
и рани отварам војни водам 
посакувам никогаш да не беше мој.