Исповед на празната душа

Се гледав во огледало во усните црвени како црешни и бледилото кое ми го освоило лицето. Ја видов болката која демне и чека да ме скрши, пак. Се разоружав наместо да се наоружам, едноставно се предадов. Чуму тие битки кога и тие удари кои ги задавам, мене ме болат? 

Јас не бев секогаш ваква, бев подобра, бев полоша, но никогаш ваква. Бев победник, бев губитник, сега сум чиста болка. Луѓето те повредуваат, понекогаш жалат понекогаш не, но тие и љубат. Тоа всушност е она кое боли, кога некој те љубел, но повеќе не. Подобро да не ме сакаше никогаш отколку да не ме сакаш сега, подобро да не те сакав никогаш...  

Разделбите секогаш сум ги мразела поради непредвидливоста на секој момент кој доаѓа и изминува. Луѓето не сфаќаат, не можат да сфатат дека секој здив може да им биде последен, секое затварање на очите да им биде последно, секоја насмевка или солза, сеедно. Тие се повредуваат, а потоа жалат. 

Зошто да не се сакаме? Ќе најдам подобар од тебе, ќе најдеш подобра од мене ама до тогаш зошто да не се сакаме? И што ако утре ме нема? Чуму солзите за мене кога моите солзи биле од тебе? Подобро.. подобро да не се сакавме никогаш. 

Понекогаш колку и да сакаш да гледаш напред, погледот упорно брза назад кај онаа стара љубов. Тогаш срцето подрипнува и солзи надоаѓаат затоа што еднаш било, веќе не е. Трчајќи кон спомените се потсопнувам на истите грешки, на истите парченца сронета душа и како паѓам ми се разрануваат дланките и колената, повторно крварам. Последен пат, си велам, само уште овој последен пат ќе се стркалам за да ѕирнам и потоа ќе заборавам ама ништо не се случува. Светот во мене застанува додека оној однадвор урла, вришти, се тресе, грми! Силна емоција ми ги расекува градите и плач и болка бликнуваат, како Вруток ми жуборат. Се фаќам самата себе собирајќи се и носејќи се на грб по стрмната планина низ густата магла. Не гледам, не слушам, не чувствувам, умирам. Водам иста битка по стоти пат, по стоти пат ќе ја изгубам оти сум таква, оти сум тоа, губитник со глава наведната, ете затоа. Затоа што се борам додека не ми го стават ножот под брадата и не ми речат „Молчи!“ и тогаш молчам. А треба само да ја поминам линијата, да умрам за повторно да живеам, да живеам!